Παιχνίδια της αρχαιότητας

Ακινητίνδα, «αγαλματάκια»: οι παίκτες πρέπει να μείνουν ακίνητοι σε όποια στάση βρίσκονται. Απόρραξις: παιζόταν με την μπάλα, φτιαγμένη από δέρματα ζώων. Κάθε παιδί έριχνε τη μπάλα στο έδαφός με δύναμη και μετρούσε πόσες φορές αυτή χτυπά κάτω. Νικητής ήταν αυτός που θα πετύχαινε τα πιο πολλά χτυπήματα της μπάλας στο έδαφος.

Ασκωλιασμός: παιζόταν κατά κύριο λόγο στις γιορτές του Διονύσου: Τα παιδιά ανέβαιναν με το ένα

πόδι σε ένα φουσκωμένο ασκί αλειμμένο με λάδι και το καθένα προσπαθούσε να ισορροπήσει. Τις περισσότερες φορές έπεφτε κάτω, γεγονός που διασκέδαζε τα άλλα παιδιά. Το παιχνίδι αυτό παίζεται ακόμα στις μέρες μας στην Ήπειρο.


Αστραγαλισμός: παιζόταν με πεσσούς, κύβους ή «κόττα». Τα κόττα ήταν οι αστράγαλοι (κότσια) μικρών μηρυκαστικών. Τοποθετούσαν μέσα σε κύκλο τα κότσια και τα χτυπούσαν από κάποια απόσταση. Όσα έβγαζαν με το χτύπημα έξω από τον κύκλο, τόσα κέρδιζαν. Το ίδιο παιχνίδι παιζόταν με ξηρούς καρπούς, αμύγδαλα και καρύδια, μικρά στο μέγεθος.

Βασιλίνδα, όμοιο με το κλέφτες και αστυνόμοι.

Κολλαβισμός, το γνωστό μπιζ.

Κρικηλασία, το γνωστό τσέρκι.

Κρυπτίνδα ή αποδιδρασκίνδα ή μυίνδα, το γνωστό κρυφτό.

Μυΐνδα (Φυγίνδα ή Αποδιδρασκίνδα) σημερινό «κρυφτό».

Πεντάλιθα σημερινά πεντόβολα: Το κάθε παιδί είχε συγκεντρωμένα πέντε πετραδάκια ή κότσια κοντά στα πόδια του.

Σοινάκι, το γνωστό μας σχοινάκι που παίζεται από ένα η περισσότερα άτομα.

Χαλκή Μυία σημερινή «τυφλόμυγα»: έδεναν με ένα μαντίλι τα μάτια ενός παιδιού και αυτό έλεγε «χάλκινη μύγα θα κυνηγήσω»· τότε οι άλλοι απαντούσαν «θα κυνηγήσεις μα δεν θα την πιάσεις», και τον χτυπούσαν με τις ζώνες τους μέχρι να πιάσει ένα παιδί. Αν έπιανε κάποιο, προσπαθούσε να το αναγνωρίσει και, αν το κατόρθωνε, εκείνο έπαιρνε τη θέση του.


Χυτρίνδα: Ένας παίκτης καθόταν κάτω και παρίστανε τη χύτρα. Ένας άλλος παίκτης, στηρίζοντας το αριστερό του χέρι πάνω στον καθισμένο, έτρεχε γύρω-γύρω σαν φύλακας. Παράλληλα, οι άλλοι παίκτες προσπαθούσαν να αγγίξουν τη «χύτρα», χωρίς όμως να χτυπηθούν από το φύλακα. Το παιχνίδι αυτό παίζεται στις μέρες μας στη Ζάκυνθο και τη Λέσβο.

Πολύ ωραίο αφιέρωμα. Λιτό και περιεκτικό. Προτείνω, τώρα που έρχονται Χριστούγεννα, να τα κάνεις και πράξη με τους φίλους σου, αγαπητέ Μέσσι!