Και φύσαγε, νοτιά! (Ο Καροτένιος σηκώνει μπαϊράκι)

μια νέα περιπέτεια του Καροτένιου

Απομεσήμερο Τρίτης χτες και ετοιμάζομαι να κλειδώσω την τάξη. Λογάριαζα όμως χωρίς τον "ξενοδόχο". Και συγκεκριμένα χωρίς τον Καροτένιο! Κι ακούστε πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα:

Με το που παίρνω τις τσάντες μου και είμαι με το κλειδί στο χέρι, ο Καροτένιος μπήγει απότομα φωνή:

- Και για πού θα πάμε τώρα;

- Σπίτι φυσικά. Τέτοια ώρα σπίτι δεν πάνε οι άνθρωποι; Να φάνε το φαγάκι τους και να ξεκουραστούνε;

- Να ξεκουραστούνε; Ή να μπούνε σε κείνο το κουτί και να χτυπάνε τακ τουκ τα πλήκτρα;

- Τον υπολογιστή εννοείς;

- Δεεεεεν ξέρω αν τον λένε υπολογιστή. Εγώ λέω εκείνο το πραγματάκι που κάθεσαι μπροστά του όλη μέρα και γράφεις, γράφεις, γράφεις...

- Αυτός είναι ο υπολογιστής. Και αυτή είναι και η δουλειά μου. Να γράφω.

- Με δουλεύεις; Εσύ είσαι δασκάλα. Αυτή είναι η δουλειά σου!

- Ναι, αλλά οι δασκάλες πρέπει και να γράφουν. Να γράφουν και με τον υπολογιστή. Να ετοιμάζουν εργασίες για τα παιδιά, να μπαίνουν στο ίντερνετ, να βρίσκουν πληροφορίες για το μάθημα, να ανεβάζουν κι εκεί υλικό για την τάξη τους και πολλά άλλα!

- Εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά, είπε ο Καροτένιος και στραβομουτσούνιασε.

Ωχ, είπα μέσα μου. Δεν τα βλέπω καθόλου καλά τα πράγματα. Μου θυμίζει την περιπέτεια με τους κουραμπιέδες. Ποιος ξέρει τι καινούριο με περιμένει... Κι επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πήγα να τον ρίξω στο φιλότιμο:

- Μα αγαπημένε μου Καροτένιε, τα παιδάκια που τόσο πολύ τα συμπαθείς και ξέρεις πως κι εκείνα σε λατρεύουν, έχουν ένα πρόγραμμα αυτόν τον καιρό, το "Πού πας, καραβάκι..." και πρέπει να πάω στο σπίτι να ανεβάσω υλικό για το πρόγραμμα!

- Δηλαδή;

- Να, είναι ένα καράβι, το Maran Plato, που παρακολουθούμε το ταξίδι του μέσα από το ίντερνετ και μαθαίνουμε καινούρια πράγματα ταξιδεύοντας μαζί του. Για τη θάλασσα, για τη γη, για τα άλλα καράβια που συναντάει, για τη ζωή των ναυτικών και πολλά άλλα.

- Με δουλεύεις και πάλι! Όποιος θέλει να τα μάθει όλα αυτά δεν πάει να κλειστεί σε ένα κουτί, πάει και βρίσκει τα καράβια και τη θάλασσα!

- Ναι, δίκιο έχεις. (αν τολμούσα ας του έλεγα πως δεν έχει!!!) Μα το Maran Plato είναι πολύ μακριά για να πάμε να το δούμε από κοντά.

- Ε, τότε να πάμε να δούμε τα καραβάκια που είναι έξω από το σχολείο μας!

- Ναι, δίκιο έχεις... αλλά να, ξέρεις, αυτό το καράβι έχει ωραίο όνομα, το λένε Πλάτωνα, αυτό σημαίνει το Plato, το όνομα του αρχαίου σοφού. Πολλά καράβια υπάρχουν αλλά με τόσο ωραίο όνομα κανένα, γιατί ο Πλάτωνας ήταν που είπε μια σπουδαία κουβέντα για μας τους Έλληνες και τη σχέση μας με τη θάλασσα: Η Μεσόγειος είναι μια λίμνη που γύρω γύρω κάθονται οι Έλληνες σαν τα βατράχια!

- Κουάξ, κουάξ, δηλαδή εσύ είσαι βατραχίνα; με κορόιδεψε ο Καροτένιος!

- Όχι, Καροτένιε μου, ο Πλάτωνας εννοούσε ...

- Δεν ξέρω τι εννοούσε ο Πλάτωνας, ξέρω όμως πως υπάρχουν και άλλοι σοφοί που μίλησαν με πολύ ωραία λόγια για τη θάλασσα και τη σχέση του ανθρώπου μαζί της. Και χωρίς να λένε τους ανθρώπους βατράχια!!! Κουάξ, κουάξ!

- Ναι, δίκιο έχεις και πάλι. Μα εγώ σου μιλάω για καράβια. Ο Πλάτων είναι όνομα και πλοίου...

- Εντάξει, δεν είμαι βλάκας! Το κατάλαβα πως είναι και όνομα πλοίου. Και είναι και όνομα εκείνου του σοφού που είπε ότι είσαι βατράχι, κουάξ, κουάξ! Αλλά κι εγώ σου μιλάω για ένα σοφό που και ωραία πράγματα είπε για τη ναυτοσύνη του ανθρώπου και είναι και όνομα καραβιού!

Γούρλωσα τα μάτια από την έκπληξη και του είπα:

- Ναυτοσύνη του ανθρώπου; Μπράβο, Καροτένιε! Πού την έμαθες εσύ αυτή τη λέξη; Και σοφός που είναι και όνομα καραβιού; Δηλαδή;

- Άσε τα δηλαδή και τα μπράβο και τρέχα να προλάβουμε. Το καράβι που σου λέω έχει κιόλας μπει στο λιμάνι και ετοιμάζεται να δέσει! Τρέχα σου λέω, να το δούμε από κοντά. Παπαπα εεεεεεε, κουάξ κουάξ ήθελε να πω, αν δεν είχες κι εμένα τι θα έκανες! Θα πήγαινες τέτοια μέρα που είναι χαρά θεού να κλειστείς στο κουτί και να ψάχνεις εκείνο το καράβι που μυρίζει και πετρέλαιο και δεν πρόκειται να περάσει ποτέ από την Ηγουμενίτσα! Άντε σου λέω, κουνήσου να προλάβουμε!

Και πριν προλάβω να πω λέξη, έτρεξε έξω και άρχισε να κουτρουβαλάει στις σκάλες. Τι να κάνω; Να τον αφήσω μόνο του; Έχω και μια ευθύνη!!! Κλείδωσα βιαστικά την πόρτα, πήγα το κλειδί στο γραφείο και δρόμο να προλάβω τον Καροτένιο και το άγνωστο καράβι με το όνομα του σοφού!!! Μπα, βλακείες θα λέει, αλλά τέλος πάντων...

Βγαίνω έξω, εκεί ο Καροτένιος, να χοροπηδάει και να τραγουδάει:

- Δεν πάω σπίτι μου απόψεεεεεεε!!!

Ξεκλειδώνω, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, στρογγυλοκρεμάστηκε και ο Καροτένιος στη θέση του και μόλις πάω να βάλω μπροστά κόβει το τραγούδι και με ρωτάει με αγωνία:

- Δεν πιστεύω να μην έχεις μαζί σου τη φωτογραφική μηχανή;

- Την έχω, την έχω. Αλλά για ποιο καράβι μιλάς δε μου είπες!

- Δε σου είπα; Κουάξ, κουάξ! Να σου πω λοιπόν:

«Του κόσμου από τα θάματα
δεν είναι τίποτ’ άλλο,
που να ‘ναι σαν τον άνθρωπο
περήφανο, μεγάλο.
Σε φουσκωμένα κύματα,
σε θάλασσα αφρισμένη,
αυτός ξέρει και μπαίνει
και φύσαγε, νοτιά!»

Κόντεψε να μου φύγει το τιμόνι! Απίστευτο! Πώς δεν το είχα σκεφτεί μόνη μου;

- Αχ, Καροτένιε μου, είσαι απίθανος! Είσαι πανέξυπνος και σε λατρεύω!

Και πάτησα γκάζι! Μα να μην το σκεφτώ μόνη μου!!!

Δεν προλάβαμε να στρίψουμε στην παραλία και να το καράβι να πλέει "πλησίστιο" προς την αποβάθρα.

Ο Καροτένιος στο πίσω κάθισμα είχε κιόλας βγάλει τη φωτογραφική μηχανή και τα πρώτα κλικ δεν άργησαν να ακουστούν.

Αλήθεια, ποιο καράβι φωτογράφιζε;

Λέω πως δεν μπορεί, θα το έχετε καταλάβει κι εσείς!!!

Αχ, βρε Καροτένιε! Πού τα σκέφτεσαι όλα;;; Ομολογώ ότι δεν ήξερα πως δένει τέτοιο καράβι στην Ηγουμενίτσα! Πάντως λέγεται "ΣΟΦΟΚΛΗΣ"

Καροτένιος είναι αυτός! Ή, όπως επιμένει, Καρωτένιος!!!!! Καινούρια τρέλα τούτη! Επιμένει πως γράφεται με ωμέγα το όνομά του! Και το "κακό" είναι που συμφωνεί και ο Μπαμπινιώτης μαζί του...

Όσο για το καράβι, βεβαίως και είναι ο Σοφοκλής!!!

Και εις επίρρωσιν:

Και η λύση στο αίνιγμα, γιατί ήταν ο Σοφοκλής...

Μα γιατί ο Σοφοκλής έγραψε το υπέροχο αυτό χορικό για την Παντεχνία του ανθρώπου:


Αξίζει μάλιστα να τονίσουμε πως ο Σοφοκλής πρώτο από τα κατορθώματα του ανθρώπου θέτει τη ναυτική τέχνη που ανέπτυξε ο άνθρωπος. Ακολουθεί η γεωργία, η εξημέρωση των ζώων και όλα τα άλλα επιτεύγματα του πολιτισμού.

Και μπορεί οι στίχοι που αναφέρονται στο θάνατο να μας προκαλούν ένα πικρό χαμόγελο, ένα δακρυσμένο χαμόγελο που θα έλεγε και ο παππούς ο Όμηρος, "δακρυόεν γελάν", μα όλη αυτή η παντεχνία του ανθρώπου είναι ταυτόχρονα και η απάντηση, η μόνη δυνατή απάντηση στο πρόβλημα θάνατος. Αφού δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε το θάνατο, πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ' αυτόν.

Να, όπως κι εγώ - ήθελα δεν ήθελα - έμαθα να ζω με τον Καροτένιο. Ή και Καρωτένιο... Ευτυχώς βέβαια που δεν ανήκει στην περίπτωση της τελευταίας στροφής. Ειδεμή στο σπίτι μου δεν τον έβαζα!

Ναι, το θάνατο δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Μα τη ζωή μας μπορούμε να τη ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε.

Ένα καράβι κι η ζωή και ταξιδεύει. Πότε σε μπουνάτσες, πότε σε αφρισμένα κύματα. Τον προορισμό, το λιμάνι, το τέλος, το ξέρεις. Από τη στιγμή που ανοίχτηκες στο πέλαγος, από τη στιγμή που γεννήθηκες. Ό,τι κι αν κάνεις, εκεί θα καταλήξεις, θα καταλήξω, θα καταλήξουμε. Άλλο δεν έχει.

Μας μένει λοιπόν το ταξίδι να νοιαστούμε. Και μας μένει να διαλέξουμε συντρόφους. Με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε...

http://11dim-evosm.thess.sch.gr/ppages/pp7.htm

Να και μια πολύ ωραία εικονογράφηση του χορικού του Σοφοκλή για την παντεχνία του ανθρώπου, από μαθήτρια έκτης δημοτικού.

Ο Σοφοκλής χτες στην Ηγουμενίτσα.

Και μπορεί ο άλλος Σοφοκλής να μας δίδαξε ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε το θάνατο, μα αυτός εδώ ο Σοφοκλής παίρνει όπως βλέπουμε τα μέτρα του για να μην πάμε πριν την ώρα μας...

Προσέξτε τις βαρκούλες που έχει στο κατάστρωμά του. Είναι οι σωσίβιες βάρκες, δηλαδή οι βάρκες που προορίζονται να σώσουν το βίο (=ζωή) των επιβατών σε περίπτωση κινδύνου.

Όλα τα πλοία είναι υποχρεωμένα να έχουν σωσίβιες βάρκες αλλά και πολλά άλλα "σωστικά" μέσα.

Μόνο που πάνε άχρηστα όταν ο άνθρωπος δεν κάνει καλή χρήση των σωστικών μέσων ή και αγνοεί τον τρόπο να τα χρησιμοποιήσει.

Ο καθένας που ταξιδεύει με ένα πλοίο πρέπει να ξέρει τι θα κάνει όταν υπάρξει κίνδυνος. Κι αυτό το θυμηθήκαμε με τον πιο τραγικό τρόπο τις τελευταίες ημέρες. Αφορμή η τραγωδία στα παράλια της Ιταλίας, το ναυάγιο ενός μεγάλου κρουαζιερόπλοιου, του Κόστα Κονκόρντια...

Δε σας κρύβω μάλιστα πως είχαμε μια μεγάλη συζήτηση με τον Καροτένιο (ή Καρωτένιο, ουφ, τι ιστορία κι αυτή με την άλλη ορθογραφία!) για το θέμα αυτό. Μόνο που τώρα πέρασε η ώρα και πρέπει να πάμε να κάνουμε τους πεθαμένους, που έλεγε και ο παππούς μου. Να κοιμηθούμε δηλαδή. Κι αύριο μέρα είναι, συνεχίζουμε...

Καλό ξημέρωμα!

ώχου, τι έπαθα, ο Καροτένιος επιμένει να πει κι αυτός την καληνύχτα του με μια ακόμη απόδοση του χορικού του Σοφοκλή:

Η ΠΑΝΤΕΧΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

( Αντιγόνη, 332-375)

Ο Κρέοντας που πήρε την εξουσία στη Θήβα απαγόρεψε να θάψουν τον Πολυνείκη. Ωστόσο ο νεκρός, αν και ο βασιλιάς είχε βάλει φρουρούς να τον φυλάνε, βρέθηκε θαμμένος. Θάμα! Οι γέροι του Χορού παίρνοντας αφορμη απ' αυτό υμνούν το δημιουργικό δαιμόνιο τουο ανθρώπου.

Πολλά 'ναι τα θάματα,

πιο θάμ' απ' τον άνθρωπο, τίποτα

πέρ' απ' την αφρομάνιστη

τραβάει και πάει τη θάλασσα

με του νοτιά τις φορτούνες,

περνώντας κάτω απ' τα κύματα

π' ολόγυρά του βραχιούνται

και την τρανύτερη μες στους θεούς

την άφταρτη ακάματη Γη,

καταπονάει με τ' αλέτρια, που χρόνο με χρόνο

πάνε κι έρχουνται αλογόσυρτ' απάνω της

οργώνοντάς την.

Και των αλαφρόμυαλων

των πουλιών τη γενιά παγιδεύοντας

πιάνει και τα έθνη των άγριων

των θηρίων και τα θαλάσσια

τα θρέμματα του πελάου

μες στα διχτυόκλωστα βρόχια του

ο άνθρωπος ο πολυτεχνίτης,

και τ' αγρίμι που ζει στων βουνών τις ερμιές

με τις μηχανές του νικά

και στο δασύτριχο γύρω τ' αλόγου τον τράχηλο

περνάει το ζυγό, καθώς και στου αδάμαστου

βουνίσιου ταύρου.

Και γλώσσα και νόηση ανεμόφτερη

και την καλή μες σε πόλεις κυβέρνια του

έμαθε να'χει και πως

απ' τα υπαίθρια τα βέλη της νύχτιας παγωνιάς

και του κακού τ' ανεμόβροχου

να φυλάγεται - ο παντοσόφιστος

ανεφόδιαστον, τίποτα

δεν τον βρίσκει απ' ό,τι 'ναι να'ρθει

μόνο απ' το θάνατο

γλιτωμό δε θα βρει πουθενά

όμως γι' αρρώστιες, που τρόπο δεν είχανε,

βρήκε ο ένας με τον άλλο γιατρειά.

Κι ενώ έχει σοφία να μηχανεύεται

τέχνες π' ούτε μπορούσε να ελπίσει κανείς,

πότε γυρνάει στο κακό

και στο καλό πότε πάλι μα όποιος τους νόμους τιμά

της χώρας του και την ορκόδετη

των θεών δίκη, δοξάζει την πόλη του,

κι είναι χαμός της εκείνος, που

ξεδρομίζει απ' την ίσια τη στράτα

χάρη στο θράσος του.

Ο θεός μην το δώσει ποτέ

κάτω απ' την ίδια τη στέγη να κάθεται

ή να μου είναι ένας τέτοιος ομόγνωμος.

(Μετάφραση: Ι. Ν. Γρυπάρης)

ΠΗΓΗ http://culture.ana.gr/view5.php?id=1576&pid=375